Minął rok, odkąd informacje o projekcie nowego stadionu Al Wakra w stolicy Kataru, Doha, zostały opublikowane za autorstwo architekta Zahy Hadid. Od tego czasu wydaje się, że ten projekt stale pojawia się w wiadomościach. Na przykład, ostatnio w prasie pojawiły się komentarze Khadida w związku ze śmiercią pracowników, którzy brali udział w budowie, warunkach pracy, w których pozostało wiele do życzenia. Te komentarze spowodowały burzę w mediach o takiej skali, że doszło do ingerencji prawnej. Projekt stadionu Hadid jest powszechnie krytykowany za zbyt "anatomiczny", nie wspominając o tym, że sam fakt posiadania Pucharu Świata w Katarze, dla którego budowany jest stadion, spotkał się z dość kontrowersyjnym podejściem.

• 9. Portland Building (Portland, USA). Architekt - Michael Graves
• 8. Świątynia Świętej Rodziny (Barcelona, ​​Hiszpania). Architekt - Antonio Gaudi
• 7. Wieża "Antiliya" (Mumbai, Indie). Архитекторская компания Perkins&Will, Дизайнерская компания Hirsch Bedner Associates
• 6. Budynek sekcji kobiecej World Columbia Exposition (Chicago, USA). Architekt - Sofia Hayden Bennett
• 5. Wieżowiec "Walkie-Toki" (Londyn, Wielka Brytania). Warsztaty architektoniczne Raphaela Vignoli
• 4. Wieża Eiffla (Paryż, Francja). Architekt - Gustave Eiffel
• 3. Sydney Opera House (Sydney, Australia). Architekt - Jorn Utzon
• 2. Etap "Al-Vakra" (Doha, Katar). Firma architektoniczna Zaha Hadid
• 1. Kompleks mieszkaniowy "Pruitt-Aigou" (St. Louis, USA). Architekt - Minoru Yamasaki

Krytyka Al-Wakry sprawiła, że ​​zwróciliśmy wzrok na inne budynki w różnych częściach świata, które wzbudziły wiele dyskusji w tym samym czasie. Czy Al-Wakra może stać się najbardziej kontrowersyjną strukturą w historii? Dowiedz się, czytając nasz artykuł na temat dziewięciu obiektów, które mogą sprawić, że Al Wakra stanie się godny konkurencji.

9. Portland Building (Portland, USA). Architekt - Michael Graves

„Pomysł, aby zburzyć budynek jest podobny do zamiaru zabić dziecko ... Nie wiem, jak traktować tego” - powiedział architekt Michael Graves podczas niedawnej debaty nad przyszłością Budynek Portland - pierwszy post-nowoczesnej struktury w Ameryce Północnej. Ten budynek przez dziesiątki lat były przedmiotem najbardziej nieprzejednanego kontrowersji na temat wykonalności i celowości postmodernizmu w kontekście funkcjonalności. Budynek Budynek Portland, zbudowany przez administrację miasta zlecił Portland i przystosowany do usług komunalnych, została ona poddana miażdżącej krytyce projektu quasi-klasyczne w stylu „im więcej, tym lepiej” i zamknięty układ wnętrz.

Ten budynek, zaprojektowany przez architekta Michaela Gravesa, członka grupy architektonicznej "New York Five", miał gloryfikować mieszkańców Portland, ale zamiast tego rozwścieczył ich. Pracując w skromnym budżecie i wygórowanych wymaganiach programowych Graves stworzył budynek z olbrzymimi czerwonymi kolumnami na przemian z zaciemnionymi oknami i dekorowany tu i tam ozdobnymi wstążkami przypominającymi konkursy piękności. Mówiło się, że Graves wygrał konkurs na stanowisko kierownika projektu ze względu na fakt, że cena za projekt był mniejszy niż budżet, a także fakt, że zgodził się na prośbę władz miejskich do uwzględnienia w projekcie wiele małych okien na całym froncie budynku. Trzydzieści dwa lata później budynek wymaga pilnej naprawy, z czego 95 milionów i dwa lata pracy znikną. Administracja miasta wciąż myśli o przyszłości budynku Portland.

8. Świątynia Świętej Rodziny (Barcelona, ​​Hiszpania). Architekt - Antonio Gaudi

"Moi klienci się nie spieszą" - słynne zdanie wypowiedziane przez hiszpańskiego architekta Antonio Gaudiego, kiedy mówił o swojej pracy nad projektem kultowej katolickiej bazyliki w Barcelonie, zwanej Sagrada Familia. Ten kościół jest najbardziej przedłużającym się projektem budowlanym na świecie, który ma 132 lata. Jest w pełni finansowany z osobistych darowizn, a na koniec kosztuje 25 milionów euro (31, 3 miliony dolarów) rocznie. Budowa kościoła rozpoczęła się w 1882 roku, ale nagle zatrzymała się w 1926 roku, po tym, jak Gaudi zginął, zestrzelony przez tramwaj w centrum Barcelony. Jego śmierć wywołała wiele etycznych pytań dotyczących zakończenia projektu. Prawie 100 lat po śmierci Gaudiego architekci pracowali nad kopiami pierwotnych planów projektu, mimo że rysunki zostały całkowicie zniszczone na początku hiszpańskiej wojny domowej.

Od lat 60. XX wieku. Wielu wybitnych architektów, w tym Le Corbusier i Alvar Aalto, rozpoczęło nieudane kampanie mające na celu modernizację planów Gaudiego, sugerując, że jego praca stała się przestarzała i straciła na znaczeniu. Teraz architekci pracujący nad projektem zamierzają go ukończyć w 2026 roku, 100 lat po śmierci Gaudiego i 144 latach od daty budowy kościoła.

7. Wieża "Antiliya" (Mumbai, Indie). Архитекторская компания Perkins&Will, Дизайнерская компания Hirsch Bedner Associates

Построенная рядом с трущобами Голибар в самом центре Мумбаи, эта 27-этажная башня — дом для одной-единственной семьи, обладающий титулом самого дорогого частного жилища в мире (оно обошлось заказчикам в рекордную сумму: 1$ млрд.) Владелец здания — пятый в списке самых богатых людей мира, Мукеш Амбани. Здание было спроектировано американкой архитектурной компанией Perkins&Will в сотрудничестве с американской же компанией Hirsch Bedner Associates, занимавшейся проектированием отелей Mandarin Oriental по всему миру. Каждый этаж здания отделан редкими, роскошными материалами, лично подобранными госпожой Амбани.

Projekt spotkał się z ogromną dezaprobatą ze strony mieszkańców Bombaju, którzy uważają, że wieża jest pomnikiem niewrażliwości i ekscesów, co jest bardzo łagodnie powiedziane, biorąc pod uwagę, że dom ma sześciopiętrowy garaż, 9 wind osobowych i ponad 37 000 metrów. ² osobista przestrzeń życiowa rodziny.

6. Budynek sekcji kobiecej World Columbia Exposition (Chicago, USA). Architekt - Sofia Hayden Bennett

Krytycy administracji i międzynarodowym kolumbijskiej Wystawie w Chicago, w przeciwieństwie do „żeński” projekt architektoniczny, budynek nazwano żeński oddział wystawie „nieśmiałe”, „kruchy” i „skromne”. Otwarty w 1893 roku, budynek został przeznaczony do sukcesu kobiet w sztuce i rzemiośle, ale nie uznano za odpowiedni temat Komitetu Organizacyjnego wystawienniczej, kierowany przez Daniel Burnham. Pomimo licznych skarg projekt został zrealizowany pod przewodnictwem Sophii Hayden Bennett, pierwszej absolwentki Massachusetts Institute of Technology.

Budynek został skrytykowany za zbyt skromną "kobiecą" estetykę w porównaniu z luksusowo urządzonymi pobliskimi budynkami zaprojektowanymi przez męskich architektów. Pod patronatem zarządu, składającego się wyłącznie z opiekunów i rzemieślników, budynek stał się kamieniem milowym w nierozwiązywalnym sporze o potrzebę miejsca całkowicie poświęconego pracy kobiet i wkładowi kobiet w architekturę.

5. Wieżowiec "Walkie-Toki" (Londyn, Wielka Brytania). Warsztaty architektoniczne Raphaela Vignoli

Wielu ludzi w Londynie może znaleźć adresu „Fenchurch Street, Building 20” nie jest niezwykłe wśród wielu ulic w centrum Londynu. Może to być, jeśli nie budynek jako „walkie-talkie”, który stale wytwarza gorącą dyskusję na temat ogólnego niezadowolenia niezwykła (czytaj: obrzydliwe) konstrukcję budynków. Struktura zakrzywione linie rozciąga się do góry, podobny do balonika, który jest pęknie. Położony na północnym brzegu Tamizy, a po stronie grupy innych wieżowców londyńskim City, nabył „walkie-talkie” rodzaj chwały w prasie po serii incydentów, powodem, dla którego był niefortunny cechą wieżowca: powoduje nieodwracalne szkody dla obiektów naziemnych do jego „wiązki laserowej śmierci” (to znaczy, jest odbijana od powierzchni szkła do budynku przez światło słoneczne).

Budynek nazywany „walkie-palnik” po serii wypadków z udziałem źle zaparkowany „Jaguar” z roztopionych zewnętrznych paneli, wędzone sklepu i spalone dywan, zniszczył wiele miejsc rowerowych i wielu eksperymentach z gorącymi jaj w słońcu w temperaturze powyżej 100 s. Paul Finch, zagorzałym zwolennikiem „walkie-talkie” w fazie planowania, później publicznie stwierdził, że jest mu przykro o udziale w projekcie, zauważając, że budowniczowie „uczyniły go Bóg wie co, i są architekci z własnych niepowodzeń.”

4. Wieża Eiffla (Paryż, Francja). Architekt - Gustave Eiffel

„Jest to jedyne miejsce w Paryżu, gdzie można zjeść bez obejrzeniu tego brzydkiego Tower” - powiedział kiedyś, pod koniec 1880 roku paryski pisarz Guy de Maupassant, odnosząc się do kawiarni, u podnóża nowo wybudowanej wieży Eiffla. Nieszczęśliwy wieża stała się przedmiotem całej lawiny krytyki ze strony paryżan, którzy zadeklarowali, że wieża jest beznadziejnie zepsuć elegancki scenerii miasta, z jego niskich budynków, planowanych w XIX wieku. Baron Osman. Powszechne „anty-Tower” ulotki kampanii obsypany części miasta, które nazywa się Wieża Eiffla, „gigantyczny czarny komin” i „prawdziwie tragiczne lampy uliczne”. Na ówczesnych rysach satyrycznych głowa Gustave'a Eiffela zdobiła szczyt wieży jako ucieleśnienie błędu popełnionego przez paryską administrację miejską. Niemniej jednak, od otwarcia w 1889 roku, Wieża Eiffla odwiedziło prawie 250 milionów ludzi.

3. Sydney Opera House (Sydney, Australia). Architekt - Jorn Utzon

Była to opowieść o gniewie, odrzuceniu, odrzuceniu, skandalu, defraudacji i wszystkim, co jej towarzyszyło. W 1957 r. Jorn Utzon z Danii został wybrany spośród 232 kandydatów do kierowania projektem budowy opery w Sydney. Początkowo jego projekt został odrzucony przez komisję selekcyjną konkursu, ale jeden z członków jury, fiński architekt Eero Saarinen, zwrócił na niego uwagę. Przy budowie projektu przydzielono tylko 18 milionów dolarów australijskich, które miał on wypełnić w ciągu półtora roku, ale nie rozpoczął projektu był powolny i miał trudności. Dźwigi do budowy niezwykłego dachu zostały wykonane na specjalne zamówienie we Francji, a następnie wysłane do Australii. W 1966 roku, prawie 10 lat po rozpoczęciu projektu, nowo wybrani przywódcy Nowej Południowej Walii uznali, że koszt projektu był zbyt wysoki, a jego postęp był zbyt wolny z powodu nienasyconego perfekcjonizmu Uthzona. Utzon został wyłączony z zarządzania projektem przez nowego dyrektora robót publicznych, Davisa Hughesa, który zatrzymał budowę, pozbawiając Huizona wynagrodzeń i zamrożenia środków budżetowych przeznaczonych na budowę teatru.

Australijski architekt Peter Hall zastąpił Huizona i wprowadził istotne zmiany do pierwotnego planu projektu. Pod kierownictwem Hall koszt projektu wzrósł do 102 milionów dolarów australijskich, a otwarcie teatru zostało przełożone na prawie 10 lat - cała budowa teatru trwała 16 lat. Utzon nigdy nie uczęszczał do teatru, ale otrzymał oficjalne przeprosiny od kierownictwa opery w 1999 roku.

2. Etap "Al-Vakra" (Doha, Katar). Firma architektoniczna Zaha Hadid

Kontrowersyjna praca przez Zaha Hadid na budowę stadionu, „Al-Wakra” w stolicy Kataru, Doha, przeszedł liczne ataki sarkastyczne. Ten stadion - jeden z pięciu stadionów budowane na mundialu w 2022 roku początkowo krytykowany projekt stadionu i jego wygląd przypomina żeński narząd płciowy, ale później były inne powody do krytyki - w szczególności warunków pracy dla pracowników migrujących, udział w kilku poważnych projektach związanych z Mistrzostwami Świata w Katarze. Ponad 1000 pracowników zostało podobno zabity podczas budowy budynków o mistrzostwo, a kiedy Zakho Hadid został zapytany, czy ona ma coś do poprawy warunków pracy, gdy budowa rozpocznie swój własny projekt, powiedziała, zasłynął fraza: „potrzebę monitorowania tego nie jest częścią moich obowiązków jako architekta. "

Organizacja FIFA obiecał ściśle monitorować warunki pracy w Katarze, ale ostatnio była podejrzana, kiedy został oskarżony o korupcję w przypadku wyboru Kataru jako jedno z miejsc na mundialu. Sugeruje to, że prawo do organizacji meczów mistrzostw świata zostanie pobrana z Kataru i przeniesiona do innego kraju, w tym z powodu licznych problemów związanych z wysokimi temperaturami panującymi niezwykle w Katarze latem. Ale, mimo krytyki ze strony urzędników, gapiów i znanych architektów, projekt Zaha Hadid na budowę stadionu w Doha, posuwa się naprzód.

1. Kompleks mieszkaniowy "Pruitt-Aigou" (St. Louis, USA). Architekt - Minoru Yamasaki

Kompleks mieszkaniowy "Pruitt-Aigou", zwany jednym z lokatorów "piekło na ziemi" - najbardziej znany projekt awarii w historii budowy mieszkań komunalnych. Projekt ten był jednym z największych w USA podczas jego działania w latach 1954-1972, ale nigdy nie był całkowicie zaludniony z powodu powszechnych uczuć rasistowskich. Disegregacja (uchylenie prawa o rozdzieleniu czarnych i białych Amerykanów) mieszkań komunalnych doprowadziła do tego, że większość białych mieszkańców opuściła swoje mieszkania w 1956 roku.

Współcześni krytycy obwiniali projekt Pruitt-Aigou, który, ich zdaniem, od samego początku był jak więzienie, z powodu którego jego biedni mieszkańcy doświadczali problemów ze zdrowiem psychicznym. Niemal 20 lat później projekt został uznany za nienadający się do zamieszkania, zwolniony od najemców i zburzony tak szybko, jak mógł sobie pozwolić na to miejski rząd St. Louis. Jednak od czasu wyburzenia, ostatnie badania były wielokrotnie krytykowane za brak badań nad tym zagadnieniem - wielu zauważyło, że statystyki zostały zniekształcone na korzyść rasistowskich poglądów. Rozbiórka kompleksu mieszkaniowego Pruitt-Aigou została uznana przez Charlesa Jenksa za "śmierć nowoczesnej architektury", a sam kompleks stał się podręcznikowym przykładem tego, czego należy unikać w projektowaniu budynków miejskich. Często ten kompleks mieszkalny nazywany jest "początkiem końca" masowego budownictwa mieszkaniowego w St. Louis.

Czy zgadzasz się z tą listą najbardziej kontrowersyjnych budynków? Opowiedz nam o swojej opinii w komentarzach.

Galeria zdjęć Razem | 10 zdjęć